ਕਵਿਤਾਵਾਂ

ਜਾਂ ਮੈਂ ਸਬਕ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਪਡ਼੍ਹਿਆ ਮਸਜਿਦ ਕੋਲੋਂ ਜੀਉਡ਼ਾ ਡਰਿਆ ਜਾਏ ਠਾਕਰ ਦਵਾਰੇ ਵਡ਼ਿਆ ਜਿਥੇ ਵਜਦੇ ਨਾਦ ਹਜ਼ਾਰ ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਨਵੀਓਂ ਨਵੀਂ ਬਹਾਰ ਜਾਂ ਮੈਂ ਰਮਜ਼ ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਪਾਈ ਤੋਤਾ...

ਮੇਰੇ ਨੈਣਾਂ ਵਰਗਾ ਨਾ ਖ਼ਾਕਸਾਰ ਕੋਈ ਤੇਰੇ ਵਰਗਾ ਨਾ ਆਬਸ਼ਾਰ ਕੋਈ ਵਾਟ ਔਖੀ ਤੇ ਹੋਣੀਆਂ ਭਾਰੂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਜਾਪਦੀ ਅੰਗਾਰ ਕੋਈ ਬੁਲਬੁਲੀ ਚੀਕ ਬਣ ਗਿਆ ਹਿਰਦਾ ਯਾਦ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਬਾਰਬਾਰ...

ਤੇਰੀਆਂ ਜੁਲਫਾਂ ਦੀ ਤਾਰੀਫ ਕਿਵੇਂ ਕਰਾਂ ? ਮੇਰੀ ਬੇਬੇ ਤੇ ਬਾਪੂ ਦੇ ਵਾਲ ਸਦਾ ਗਰਨਿਆਂ 'ਚੋਂ ਕੱਢੀ ਸਣ ਵਾਗੂੰ ਕਰਜੇ ਵਿੱਚ ਉਲ਼ਝੇ ਰਹੇ …। ਤੈਨੂੰ ਫੁੱਲਾਂ ਦੇ "ਬੁੱਕੇ"...

ਰਾਜ ਦਾ ਰਾਗ ਸੁਣਾਏ ਕੁਰਸੀ, ਸੁਪਨੇ ਦਿਨੇ ਦਿਖਾਏ ਕੁਰਸੀ, ਭਾਈਆਂ ਹੱਥੋਂ ਜਾਨ ਤੋਂ ਪਿਆਰੇ, ਭਾਈਆਂ ਨੂੰ ਮਰਵਾਏ ਕੁਰਸੀ। ਤਕਡ਼ਿਆਂ ਦੇ ਗੋਡੀਂ ਹੱਥ ਲਾਏ, ਮਾਡ਼ਿਆਂ ਨੂੰ ਮਰਵਾਏ ਕੁਰਸੀ। ਵਾਂਗ ਪਤੰਗੇ ਨੇਤਾ...

ਭੱਥੇ 'ਚ ਤੀਰ ਇੱਕ-ਦੂਜੇ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਰਹੇ। ਇਹ ਕੌਣ ਲੋਕ ਹੋਣਗੇ ਜੋ ਮਰਨ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਡਰ ਰਹੇ। ਲੱਖਾਂ ਕਰੋੜਾਂ ਲੋਕ ਨੇ ਜੋ ਆਪਣੇ ਲਈ ਜੀਅ ਰਹੇ, ਕਿੰਨੇ...

ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਸੇਜ ਤੇ ਜਦ ਪੈਰ ਧਰਿਆ ਸੀ ਮੈਂ ਇਕ ਨਹੀਂ ਸਾਂ – ਦੋ ਸਾਂ ਇਕ ਸਾਲਮ ਵਿਆਹੀ, ਤੇ ਇਕ ਸਾਲਮ ਕੁਆਰੀ ਸੋ ਤੇਰੇ ਭੋਗ ਦੀ ਖ਼ਾਤਿਰ ਮੈਂ ਉਸ ਕੁਆਰੀ...

ਰੱਬ ਦੀ ਰਜਾਂ ਚ ਰਾਜੀ ਰਹਿਣ ਵਾਲਿਉ, ਗੂੜੀਆਂ ਛਾਂਵਾਂ ਦੇ ਥੱਲੇ ਵਹਿਣ ਵਾਲਿਉ, ਪੂਰਾਂ ਹੀ ਸਿਆਲ ਸਾਡਾਂ ਪੁੱਛਿਆਂ ਨਾਂ ਹਾਲ ਕਿਸੇ, ਸਾਡੇ ਤੇ ਝੱਖੜ ਬਣ ਢਹਿਣ ਵਾਲਿਉ, ਚੂਲੀ...